Over mij

In de eerste plaats ben ik iemand die niet stil kan staan. Ik zoek altijd uitdagingen en blijf in beweging. Vanaf 2012 ben ik gestopt in het (speciaal) basisonderwijs na 10 jaar lesgegeven te hebben. Ik wilde meer betekenen voor de kinderen. Ik kon niet meer gewoon lesgeven, zonder de kinderen te zien. Ik wilde ze niet laten meedraaien in een systeem, waar ze niet in passen.

Vanaf 2012 ben ik dan ook begonnen als kindercoach en begeleider van leerlingen. Zij kwamen wekelijks bij mij of ik ging naar school. Het werd mij steeds duidelijker dat de meeste kinderen vanuit één oogpunt werden bekeken (en soms ook stempels kregen), terwijl ik altijd kijk vanuit meerdere oogpunten. Ik combineer alle kennis en “zie” het hele kind en geef het vervolgens de handvatten die passend zijn. Ik merkte ook dat we niet vroeg genoeg kunnen beginnen met het zien van kinderen en daarom ben ik ook direct een regionaal gastouderbureau begonnen. Volgens de GGD was ik te geschoold, maar dat bevestigde mijn gevoel nog meer. Ik was nodig om de gastouders nog professioneler op de kaart te zetten, met mij als vraagbaak en kennisbank achter ze.

“De beste versie van jezelf worden” is de rode draad door mijn leven.

Als baby wilde ik er altijd al graag bij zijn en maakte ik al vlot de eerste ontwikkelingen en stapjes. Als kleuter mocht ik meedraaien in de eerste klas en alvast starten met lezen, omdat ik dat aan kon. Ik begon in de eerste klas (groep 3) op een nieuwe school door een verhuizing. Helaas begon ik weer opnieuw met lezen. “Op de eerste dag starten we met boom, dus jij ook!” zei de leerkracht. Door de hele basisschooltijd heen gebeurden dit soort dingen. Had je in de 5e klas (groep 7) 0 fouten met het instapdictee, dan kreeg je een reep chocola. Alleen ik kreeg maar eenmalig een reep chocola, want wekelijks een reep geven, was niet de bedoeling. Ik werd juf, want dit was niet eerlijk!

Ik mocht vervolgens naar HAVO/VWO en koos voor de HAVO, hoefde ik niet veel te doen en deed inderdaad ook helemaal niks. Ik stond één 5 op mijn examenlijst en deed een herexamen en de conrector kon niet verbaasder zijn. Jij? Die niks doet en ook niet altijd aanwezig is? Mijn her gedaan en ik stond geen onvoldoende meer. Mijn doel was bereikt.

Na de HAVO doorgegaan naar de PABO. Vervolgens even de Master SEN erachteraan, want je had toch nog niet genoeg handvatten na dit papiertje… Ik wilde alle kinderen bereiken, want zoals ik de scholen had doorlopen, dat kon eigenlijk niet.

Vervolgens leerde ik mijn man kennen en samen hebben wij 2 prachtige kinderen. Alleen geen doorsnee kinderen. Ik dacht al vroeg dat ze een voorsprong hadden en hoogbegaafd waren, maar niemand zag het. Daar gingen we dus weer. Nu dus niet meer alleen strijden voor andermans kinderen, maar ook voor onze eigen.

Dan kom je er dus ook achter dat je zelf ook hoogbegaafd bent en niet alleen je man en kinderen….

En nu

Nu besef ik steeds meer hoe belangrijk het is om kinderen te zien. Zij moeten de begeleiding krijgen, die ze verdienen. Ze moeten zichzelf leren kennen en ontdekken. We moeten het kind weer zien en niet de hokjes. Daarnaast is het erg belangrijk dat wij als professionals onszelf kunnen zien, want dan pas kun je de volgende stap nemen en het kind zien.

De beste versie van jezelf worden, dat gun ik iedereen en dat moet ook vanzelfsprekend zijn. Iedereen verdient dit!